۸ سوال کلیدی در رابطه با صرع

صرع یک بیماری عصبی است که مغز را درگیر کرده و روی عملکرد آن تاثیر می‌گذارد. بی‌شک صرع یکی از شایع‌ترین اختلالات سیستم عصبی است و افراد را در هر سن، نژاد و قومیت تحت تاثیر قرار می‌دهد. طبق گزارش CDC (مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری)، تقریباً 3 میلیون نفر ساکن در امریکا، به بیماری صرع مبتلا هستند و سالانه چیزی در حدود 200000 نفر در ایالات متحده به این بیماری مبتلا می‌شوند.

هر چیزی که ارتباط طبیعی بین سلول‌های عصبی را در مغز قطع کند می‌تواند باعث بروز تشنج شود. این عوامل شامل تب بالا، قند خون پایین، ترک الکل یا مواد مخدر و یا ضربه مغزی است؛ در این شرایط هر فردی ممکن است یک یا چند تشنج را تجربه کند.

با این حال، زمانی که فردی دو یا چند تشنج مکرر و بدون عامل تحریک کننده داشته باشد، او را مبتلا به صرع می‌دانند. علل احتمالی زیادی برای بروز صرع در بدن افراد وجود دارد، از جمله عدم تعادل مواد شیمیایی سیگنال‌دهنده عصبی به نام انتقال‌دهنده‌های عصبی، تومورها، سکته‌های مغزی و آسیب‌های مغزی ناشی از بیماری یا جراحت و یا ترکیبی از این موارد. در اکثر موارد نیز، ممکن است هیچ دلیل قابل تشخیصی برای پیدایش صرع در بدن وجود نداشته باشد.

بیشتر افراد مبتلا به صرع زندگی کاملی دارند، با این حال خطر مرگ زودرس برای بعضی از این افراد بیشتر است. البته مشخص است که کنترل مداوم تشنج و سبک زندگی سالم می‌تواند خطر مرگ ناشی از صرع را کاهش دهد.

عواملی که خطر مرگ زودرس را افزایش می‌دهند عبارتند از:
• مشکلات حاد سلامتی، مانند سکته مغزی یا پیدایش تومور در بدن؛ این موارد همراه با صرع خطر مرگ را افزایش می‌دهد و ممکن است باعث تشنج شوند.
• افتادن و یا سایر صدماتی که ممکن است در هنگام تشنج اتفاق بیافتد؛ این صدمات برای افراد مبتلا به صرع می‌تواند تهدید کننده زندگی باشد.
• زمان‌هایی که تشنج بیش از 5 دقیقه طول می‌کشد، فرد به بیماری صرع پایدار یا بحران صرعی مبتلا شده است. این وضعیت ممکن است زمانی رخ دهد که فرد به طور ناگهانی مصرف داروهای تشنج را متوقف کند.

به ندرت امکان دارد که افراد مبتلا به صرع مرگ ناگهانی و غیرمنتظره در صرع (;SUDEP sudden unexpected death in epilepsy) را تجربه کنند. SUDEP به خوبی شناخته نشده است و متخصصان دلیل اصلی بروز آن را نمی‌دانند، اما حدس و گمان آن‌ها، تغییراتی است که در ضربان قلب (ریتم) در طول تشنج پدید می‌آید؛ البته شایان ذکر است که مرگ ناگهانی به دلیل تغییرات ریتم قلب در افرادی که تشنج ندارند نیز اتفاق می‌افتد. خطر مرگ ناگهانی برای افرادی که تشنج‌های عمده کنترل نشده دارند بیشتر است.

صرع یک بیماری شایع است که بر عملکرد صحیح مغز تأثیر می‌گذارد و می‌تواند سبب بروز تشنج‌های مکرر شود. تشنج، انفجاری از فعالیت الکتریکی در مغز است که به طور موقت بر نحوه عملکرد آن تأثیر می‌گذارد و می‌توانند طیف گسترده‌ای از علائم را در بدن فرد ایجاد کنند.

پیدایش و بروز صرع می‌تواند در هر سنی از زندگی انسان آغاز شود، اما با بررسی موارد زیادی از ابتلا و آزمایشهای متنوع به عمل آمده پیرامون این موضوع؛ می‌توان مدعی شد که صرع معمولا در دوران کودکی یا در افراد بالای 60 سال ظاهر می‌شود.

شایان ذکر است که بیماری صرع اغلب تا پایان زندگی همراه فرد است، اما در مواردی نیز دیده شده است که صرع به آرامی با گذر زمان رو به بهبودی رفته است.

استرس می‌تواند افراد را به روش‌های مختلف تحت تاثیر قرار دهد؛ در برخی از موارد دیده شده است که فرد مبتلا به بیماری صرع در دورانی که استرس بیشتری را تحمل می‌کند، حملات تشنجی بیشتر را نیز تجربه می‌کند. احتمالا این نوع از تشنج زمانی اتفاق می‌افتد که استرس در یک دوره زمانی طولانی ادامه داشته باشد؛ البته باید اشاره داشت که برای سایر افراد مبتلا به صرع، الزاما تحمل استرس به همان صورت روی آنها تأثیر نمی‌گذارد.

محققان در تحقیقات خود متوجه شده‌اند که در افراد مبتلا به صرع میان تحمل استرس و تشنج رابطه‌ای برقرار است و در مواردی دیده شده است زمانی که میزان تحمل استرس شدیدتر باشد، تعدد تشنج‌ها و طولانی بودن زمان آن‌ها نیز بیشتر است.

شاید جالب باشد بدانید که در کودکان بسیار کوچک، بروز استرس حتی بر رشد مغز نیز تأثیر می‌گذارد. در افراد بزرگسال، استرس طولانی مدت می‌تواند نحوه عملکرد مغز را تغییر دهد و برای برخی از افراد، این موضوع می‌تواند یکی از دلایل ابتلا به صرع نیز باشد.

بخش‌هایی از مغز که پاسخ به استرس را تنظیم می‌کنند نیز اغلب در پیداش صرع در بدن نقش دارند؛ بنابراین تصور اینکه چگونه استرس می‌تواند در ایجاد تشنج یا ایجاد صرع نقش داشته باشد، دشوار نیست.

یکی دیگر از نکات حائز اهمیت این است که تحمل استرس طولانی مدت می‌تواند طرز فکر و احساس شما را در مورد زندگی و نحوه واکنش شما به موقعیت‌هایی که در آن قرار می‌گیرید، تغییر دهد.

اگر استرس دارید ممکن است:
• مشکل خواب داشته باشید
• اشتهای زیاد و یا بی‌اشتهایی داشته باشید
• احساس اضطراب یا افسردگی کنید
• تعداد تنفس بیشتری نسبت به حالت عادی داشته باشید

این‌ موارد ذکر شده همگی می‌توانند احتمال وقوع تشنج را نیز بیشتر کنند، اقدام برای انجام فعالیت‌هایی که به مدیریت استرس کمک کند برای سلامت عمومی شما مفید است و همچنین ممکن است کنترل تشنج شما را نیز بهبود بخشد.

تجویز دارو معمولاً اولین کاری است که پزشکان برای توقف تشنج انجام می‌دهند، مهم است که داروها را به موقع و در دوز تجویز شده‌ی پزشک مصرف کنید تا وی بتواند تصمیم بگیرد که آیا دارو به شما کمک کرده است یا خیر؛ گاهی اوقات نیز ممکن است لازم باشد قبل از یافتن داروی مناسب یا ترکیب مناسبی که تشنج را متوقف کند، چند داروی مختلف را امتحان کنید.

اگر عوارض جانبی نسبت به مصرف داروهای تجویز شده دارید و در زندگی روزمره شما اختلال ایجاد شده است، حتما باید با پزشک خود صحبت کنید. گاهی اوقات می‌توان از داروهای مختلف برای کمک به احساس بهتر استفاده کرد.

طبق مطالعات جمعیتی میزان بروز صرع در زنان ۴۱ مورد در هر ۱۰۰۰۰۰ نفر در سال و در مردان ۴۹ مورد در هر ۱۰۰۰۰۰ نفر در سال تخمین زده شده است.این نرخ‌های بالاتر در مردان ممکن است به فراوانی بیشتر برخی از علل اصلی تشنج در مردان نسبت داده شود (به عنوان مثال، بیماری عروق مغزی، ضربه به سر و تشنج های مرتبط با الکل) همچنین خطر تشنج مکرر بین مردان و زنان یکسان بوده و احتمال بهبودی کامل صرع در هر دو جنس وجود دارد.

اگرچه بیشتر سندرم‌های صرع در مردان به طور مساوی و یا بیشتر از زنان دیده می‌شود، صرع پنهان دوران کودکی و سندرم صرع حساس به نور در زنان شایع‌تر است. علاوه بر این، برخی از اختلالات ژنتیکی همراه با صرع (به عنوان مثال، سندرم رت و سندرم Aicardi) و تشنج اکلامپسی در بارداری فقط در زنان می‌تواند رخ دهد.

تشنج به الگوهای خواب بسیار حساس است؛ برخی از افراد اولین و تنها تشنج خود را بعد از یک “شب بیداری” در کالج یا پس از نخوابیدن طولانی مدت تجربه می‌کنند.

اگر صرع دارید، کمبود “خواب” شما را بیشتر در معرض تشنج قرار می‌دهد، حتی می‌تواند شدت و طول تشنج را افزایش دهد. برخی از اشکال صرع به طور ویژه نسبت به مشکلات خواب حساس هستند.

سعی کنید از خوردن غذاها، نوشیدنی‌ها و مواد خاصی اجتناب نکنید، مگر اینکه محرکی برای بیماری شما باشند. در عوض، متخصصان معمولاً به افراد مبتلا به صرع توصیه می‌کنند که به خوردن یک رژیم غذایی متعادل با غذاهای مختلف پایبند باشند.

یک رژیم غذایی سالم باعث می‌شود که بدن و مغز شما به درستی کار کند. به علاوه، سطح انرژی شما را ثابت نگه می‌دارد و در صورت ابتلا به صرع، خطر تشنج را کاهش می‌دهد. غذاهایی که باید میل کنید عبارتند از:

• میوه ها و سبزیجات: میوه ها و سبزیجات منبع اصلی مواد معدنی و ویتامین ها هستند. خوردن 5 وعده میوه و سبزیجات در روز را هدف خود قرار دهید.

• چربی‌ها: چربی‌های موجود در ماهی‌های روغنی، دانه ها و مغزها باعث اثرات زیر می­شود:

__ حفظ سلامت سلولی
__ تامین انرژی
__ کمک به جذب ویتامین‌ها و سایر مواد مغذی کلیدی میکند

• پروتئین‌ها: پروتئین‌ها اجزای سازنده سیستم ایمنی، ماهیچه‌ها، هورمون‌ها و آنزیم‌ها هستند. غذاهای غنی از پروتئین عبارتند از:

__ تخم مرغ
__ ماهی
__ شیر و فرآورده های لبنی
__ گوشت
__ توفو و لوبیا

• کربوهیدرات‌ها: غذاهای حاوی کربوهیدرات انرژی بدن را تامین می‌کنند. این مواد غذایی شامل سیب زمینی، نان، ماکارونی و برنج هستند. همچنین کربوهیدرات‌های غلات کامل به شما مواد معدنی، ویتامین‌ها و فیبر بیشتری می‌دهد.

.:: منابع : epilepsydisease | cdc | nhs ::.