آنارتا (Anareta)

کاهش اثرات اندوتلین-1 با مهار گیرنده های ETA و ETB

کاهش پیشرفت بیماری و کم کردن احتمال بستری شدن

مصرف خوراکی 1 بار در روز (10 میلی گرم)

این دارو با مهار اتصال اندوتلین-1 (ET-1) به گیرنده‌های ETA و ETB واقع در سلول‌های عضله صاف عروق و اندوتلیوم، اثرات مخرب اندوتلین را کاهش می‌دهد. فعال شدن این گیرنده‌ها معمولاً با انقباض عروقی، فیبروز، تکثیر سلولی، هایپرتروفی و واکنش‌های التهابی همراه است؛ بنابراین مهار این مسیر باعث کاهش آسیب‌پذیری عروق ریوی و بهبود عملکرد آن‌ها می‌شود.
آنارتا با کاهش تنگی رگ‌های شریانی ریوی و محدودکردن روند پیش‌رونده بیماری، نقش مهمی در کم‌کردن خطر پیشرفت PAH و کاهش احتمال بستری شدن بیمار ایفا می‌کند. این دارو با اثر طولانی‌مدت خود به بهبود جریان خون در ریه و کاهش فشار وارده بر قلب کمک می‌کند و به همین دلیل یکی از داروهای اصلی در درمان PAH محسوب می‌شود.
آنارتا به‌صورت قرص خوراکی 10 میلی‌گرمی در دسترس است و معمولاً با دوز 10 میلی‌گرم یک‌بار در روز تجویز می‌شود. این مقدار حداکثر دوز توصیه‌شده بوده و مصرف بیشتر از آن مجاز نیست. بسته به شرایط بالینی، ممکن است این دارو به‌تنهایی یا همراه با سایر داروهای درمانی برای PAH تجویز شود.

• درمان فشار خون شریانی ریوی (PAH) با هدف کاهش خطر پیشرفت بیماری و کاهش میزان بستری
• مهار اتصال اندوتلین-1 (ET-1) به گیرنده‌های ETA و ETB
• کمک به بهبود عملکرد عروق ریوی و کاهش بار فشاری وارد بر قلب از طریق کاهش تنگی عروقی
• لزوم مدیریت و انتخاب درمان توسط متخصص با توجه به علت بیماری، سطح خطر و وضعیت قلبی و ریوی بیمار
• موجود به‌صورت قرص خوراکی با دوز معمول ۱۰ میلی‌گرم یک‌بار در روز

چرا آنارتا در درمان موفق است؟

همان‌طور که اشاره شد، آنارتا یکی از داروهای کلیدی در درمان فشار خون شریانی ریوی (PAH) است که با اثرگذاری مستقیم بر مسیرهای مولکولی تنظیم‌کننده تون عروقی عمل می‌کند. این دارو با مهار اتصال اندوتلین-۱ (ET-1) به گیرنده‌های ETA و ETB واقع در اندوتلیوم و عضله صاف عروق، فعالیت‌های مخرب ناشی از تحریک این گیرنده‌ها را محدود می‌سازد. فعال شدن گیرنده‌های اندوتلین معمولاً باعث انقباض شدید عروقی، افزایش فیبروز، تکثیر سلولی، هایپرتروفی و ایجاد واکنش‌های التهابی می‌شود؛ بنابراین مهار این فرآیند به کاهش فشار داخل عروق ریوی و محافظت از بافت عروقی کمک می‌کند.

آنارتا با کاهش این اثرات آسیب‌زا، موجب بهبود جریان خون در شریان‌های ریوی و کاهش بار فشاری وارد بر قلب می‌شود. این عمل در نهایت می‌تواند روند پیشرفت بیماری PAH را کند کرده و احتمال بستری شدن بیمار را کاهش دهد. از آنجا که درمان فشار خون شریانی ریوی پیچیده و چندعاملـی است، انتخاب نوع درمان و نحوه تنظیم دارو باید تحت نظر متخصص و بر اساس علت ایجادکننده بیماری، سطح خطر و وضعیت قلب و ریه بیمار انجام شود.

علاوه بر این، آنارتا با تثبیت عملکرد سلول‌های عضله صاف و جلوگیری از تکثیر بیش از حد آنها، به حفظ ساختار طبیعی عروق کمک می‌کند و از پیشرفت تغییرات ساختاری مانند فیبروز و هایپرتروفی جلوگیری می‌نماید. مجموعه این مکانیسم‌ها سبب می‌شود فشار در شریان‌های ریوی کاهش یافته و عملکرد همودینامیک بیمار در حالت پایدار‌تری قرار گیرد.

در مجموع، آنارتا با تأثیر قوی بر مسیر اندوتلین، به کاهش تنگی و سفتی عروقی، کنترل التهاب، و بهبود وضعیت کلی بیماران مبتلا به PAH کمک می‌کند.

موارد زیر پس از تشخیص و پایش پزشک متخصص در نظر گرفته می شوند:
• در بیماران مبتلا به احتباس مایعات یا ادم محیطی باید با احتیاط مصرف شود، زیرا درمان و یا وضعیت بیماری (فشار خون شریانی ریوی) می‌تواند باعث بروز ادم شود.
• در بیماران مبتلا به نارسایی قلبی شدید مزمن باید مراقبت ویژه اعمال شود.
• در بیماران با اختلالات خونی، ممکن است کاهش هماتوکریت یا هموگلوبین رخ دهد. این کاهش معمولاً در اوایل درمان مشاهده می‌شود و پس از آن تثبیت می‌شود. در موارد نادر ممکن است نیاز به انتقال خون پیش بیاید. قبل از شروع درمان، سطح هموگلوبین اندازه‌گیری شود و بر اساس وضعیت بالینی تکرار شود. مصرف دارو در بیماران با کم‌خونی شدید توصیه نمی‌شود.
• در بیماران با اختلال عملکرد کبدی باید با احتیاط استفاده شود، زیرا افزایش آنزیم‌های کبدی، سمیت کبدی و نارسایی کبد گزارش شده است. قبل از شروع درمان، سطح ترانس‌آمینازها اندازه‌گیری شود و در طول درمان بر اساس وضعیت بالینی پیگیری گردد. در صورت بروز علائم آسیب کبدی (مانند بی‌اشتهایی، ادرار تیره، خستگی، تب، خارش، زردی، تهوع، درد ناحیه بالای راست شکم، استفراغ) یا افزایش بیلی‌روبین (>2 برابر حد بالای طبیعی)، درمان باید قطع شود.
• در بیماران مبتلا به بیماری‌های عروقی ریوی خاص مانند Pulmonary veno-occlusive disease (PVOD)، در صورت بروز علائم ادم ریوی، احتمال وجود PVOD در نظر گرفته شود و در صورت تأیید PVOD، دارو باید قطع گردد.
• به‌طور کلی، مصرف آنارتا در بیماران با نارسایی یا اختلال عملکرد شدید کبد یا خون، احتیاط ویژه نیاز دارد و پایش منظم بالینی و آزمایشگاهی ضروری است.

• در بیمارانی که در سنین بارداری قرار دارند، انجام تست بارداری قبل از شروع درمان ضروری است و در صورت تأخیر در قاعدگی یا مشکوک بودن به بارداری در طول درمان، آزمایش مجدد انجام شود.
• استفاده از روش‌های موثر جلوگیری از بارداری قبل از شروع درمان، در طول درمان و تا یک ماه پس از آخرین دوز آنارتا الزامی است.
• مصرف این دارو ممکن است تعداد اسپرم را کاهش دهد و باروری مردان را تحت تأثیر قرار دهد. در صورت وچود این دغدغه، با پزشک خود مشورت کنید.
• در طول درمان، در صورت بروز ادم محیطی قابل توجه، به پزشک خود اطلاع دهید.
• سطح آنزیم‌های کبدی، هموگلوبین و هماتوکریت قبل از شروع درمان چک شود و بر اساس وضعیت بالینی پیگیری گردد.
• در طول درمان در صورت بروز علائم و نشانه‌های آسیب کبدی، از جمله: درد شکمی، بی‌اشتهایی، ادرار تیره، خستگی، تب، خارش، زردی، تهوع و استفراغ، پزشک خود را مطلع سازید.

برخی از داروها و محصول آنارتا ممکن است با یکدیگر تداخل داشته باشند. در خصوص تمامی داروهای مصرفی خود با پزشک معالج مشورت کنید و در صورت مصرف هر یک از داروهای زیر پزشک را مطلع سازید:
• آمیودارون
• کلوفازیمین
• مهارکننده‌های قوی CYP3A4 (مثل کتوکونازول، ایتراکونازول، کلاریترومایسین، ریتوناویر و برخی داروهای ضد HIV)
• مهارکننده‌های متوسط CYP3A4 (مثل اریترومایسین، فلوکونازول، وراپامیل، دیلتیازم، آب گریپ‌فروت )
• القاکننده‌های قوی) CYP3A4 مثل ریفامپین، ریفابوتین، ریفاپنتین، کاربامازپین، فنی توئین، فنوباربیتال، افاویرنز، پریماکین و برخی داروهای ضدمالاریا(
• القاکننده‌های متوسط ) CYP3A4 مثل نویراپین، بوپروپیون، ملوکسیکام)
• اسید فوزیدیک )سیستمیک(
این تداخل‌ها می‌توانند اثرات درمانی یا عوارض جانبی آنارتا را تحت تأثیر قرار دهند، بنابراین همیشه قبل از مصرف داروهای جدید یا تغییر رژیم غذایی با پزشک مشورت کنید.

• دارو را دور از نور آفتاب و رطوبت و در دمای کمتر از 30 درجه سانتی گراد نگهداری کنید.
• دارو را دور از دید و دسترس کودکان نگهداری کنید.